Sergio Aragones'in Sözsüz Dünyası

Sergio Aragones'in MAD dergisinde yayımlanan en iyi çalışmalarını bir araya getiren "MAD’s Greatest Artists, Five Decades of His Finest Works" kitabını inceliyorum. Aragones ilk tanıdığım karikatürcülerden biri; çizgisine ama daha çok da zekasına hayran olduğum bir sanatçı. Aragones karikatürlerinde yazı kullanmıyor ya da çok sınırlı biçimde kullanıyor. Bir röportajında açıklamıştı; bunun iki nedeni varmış: Birincisi, sanatçının pandomim sanatına düşkünlüğü. Kendisi de uzun yıllar pandomimle uğraşan Aragones yazısız karikatürlerinde bu tecrübesinden yararlanmış. İkincisi, Aragones Meksika'dan Amerika'ya göç ettiğinde iyi İngilizce bilmiyormuş; bu yüzden mecburen yazısız karikatürler yapıp dönemin popüler mizah dergisi MAD'in kapısını çalmış. O gün bu gündür yazısız çiziyor Aragones.

Karikatürcülerin yaşam koşulları, mesleki geçmişleri çizgi üsluplarını etkiliyor. Örneğin, modern çizgi romanın kurucusu sayılan Rodolphe Töpffer'in, gözleri ileri derecede bozuk olduğu için kendine özgü bir desen geliştirdiği biliniyor (David Kunzle, Father of the Comic Strip, Rodolphe Töpffer, University Press of Mississippi, 2007). Saul Steinberg'in geometrik çizgilerinde aldığı mimarlık eğitiminin (Joel Smith, Saul Steinberg, Illuminations, Yale Universiy Press, 2006); Cemal Nadir'in yumuşak çizgilerinde ise profesyonel olarak uğraştığı hat sanatının etkisi olduğu söyleniyor (Turgut Çeviker, "Cemal Nadir'in Konumu", Karikatür Üzerine Yazılar, İris Yayınları, 1997).